Smalec od wieków był jednym z podstawowych składników kuchni wiejskiej w Polsce i wielu innych krajach Europy. Dawniej był nieodzownym elementem codziennego jadłospisu. Skąd wzięła się jego niezwykła popularność na terenach wiejskich?

Na wsiach wytopienie smalcu z tłuszczu wieprzowego było łatwe i nie wymagało specjalistycznych urządzeń. Każdy gospodarz mógł samodzielnie przygotować zapas tłuszczu na długie tygodnie.

W czasach, gdy nie było lodówek, smalec miał ogromną zaletę – w szczelnych naczyniach potrafił długo zachować świeżość. Był więc praktycznym tłuszczem, który można było wykorzystać zarówno do smażenia, jak i do smarowania pieczywa.

Życie na wsi wymagało ciężkiej pracy fizycznej. Smalec, bogaty w kalorie, dostarczał niezbędnej energii, która pozwalała przetrwać długie godziny pracy w polu czy obejściu.

Na smalcu smażono mięso, ziemniaki czy placki. Stosowano go także jako bazę do zup i sosów, a popularny do dziś smalec ze skwarkami był prostym i sycącym dodatkiem do chleba.

Tradycyjna kuchnia wiejska bazowała na smalcu, bo był łatwo dostępny, trwały, kaloryczny i wszechstronny. Choć dziś coraz częściej zastępują go inne tłuszcze, dla wielu osób pozostaje symbolem domowych smaków i kulinarnego dziedzictwa.